مهرورزى موسى علیه السلام
از جمله عللى که موسى بن عمران علیه السلام را به مقامات موسویّه و درجات عالیه رسانید و او را در دایره محبوبیت الهیه قرار داد ، سجدههاى فروتنانهاش در پیشگاه حق و مهرورزىاش نسبت به خلق بود .
خدا به او فرمود : روزگارى که به شغل شبانى و چرانیدن گوسپندان اشتغال داشتى ، برّهاى از میان گلّه گریخت ، تو به دنبال او روان شدى ، به اندازهاى آن برّه تو را به دنبال خود دوانید که خسته شدى ولى در نهایت به او رسیدى و او را بغل گرفته ، نوازش کردى و به گلّه بازگردانیدى و بر او خشم نگرفتى و به وى تندى ننمودى ، کسى که با حیوان رمیدهاى این گونه برخورد کند لایق و شایسته معلمى و هدایت گرى نسبت به انسانهاست ، از این جهت به مقام نبوت و رسالت برگزیده شد .
مردان خدا پرده پندار دریدند یعنى همه جا غیر خدا یار ندیدند
هر دست که دادند از آن دست گرفتند هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند
یک طایفه را بهر مکافات سرشتند یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند
همت طلب از باطن پیران سحرخیز زیرا که یکى را ز دو عالم طلبیدند
زنهار مزن دست به دامان گروهى کز حق ببریدند و به باطل گرویدند
مرغان نظرباز سبکسیر فروغى از دامگه خاک بر افلاک پریدند
کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است کین جامه به اندازه هر کس نبریدند1
پی نوشت ها:
1 ـ دیوان فروغى بسطامى : غزل شماره 226 .
بر گرفته از کتاب مهرورزی وعشق از حسین انصاریان
